ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ

Μάλεβιτς

Πώς να γινόταν άραγε
σταγόνες δράμια από το λάδι μας
απ’ του κορμιού το λάδι
ώρα την ώρα ν’ απόσταζε
σε φως

Κάθε φορά και λίγο παραπάνω
μέχρι την πλήρη εξάχνωση
μέχρι το μόνο Φως
κι ας μην περίσσευε ίσκιος πια
δείγμα σκιάς για σύγκριση
να γύριζαν όλα πάλι στο άσπρο

Κι αν στάθηκα
για μια στιγμή μπροστά
στο μαύρο του Ανατροπέα τετράγωνο
στην τελική η ανάγκη μου
το λευκό πάντα διαλέγει


Δύσκολα

Αυτές οι λέξεις φτάνουν
η δύσπνοια της νύχτας
ίσα να βγει
μόνο για να κυλήσει
πάνω μου η άμμος
των ψιθύρων
δίχως σημάδια

Κάνω πως δεν ακούω
λόγια πουλιά χτυπημένα
κατάστηθα
γι’ αυτό δεν θα πω
ακόμα δυνατά
της ανάσας τον στίχο

Μόνο θα χαράζω επίμονα
σε χοντρά λεξικά σβησμένα
τα δύσκολα ονόματα του κόσμου
απ’ όταν αγαπήθηκε