ΚΑΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΟ

Ικαρία, Αθήνα, Κένυα και Γαλλία συναντιούνται σε μια ιστορία που μιλάει για τον έρωτα, την ασύμμετρη γεωμετρία των σχέσεων. Για τη μητρότητα και την πατρότητα, για τα μοτίβα της απώλειας, την τύχη και την ευτυχία, που είναι εξπέρ στο κρυφτό. Ψάξε, ψάξε, δεν θα με βρεις… Ποιος θα τη βρει και ποιος θα μείνει με άδεια χέρια; Και τελικά για πόσο θα κρατήσει το κατακαλόκαιρο;
«Θυμάται τον δικό του πατέρα. Απόμακρο. Ανύπαρκτο. Μόνο για να φωνάζει ότι του πειράζουν τα πράγματα και να ασχολείται όλη την ώρα με τα παπούτσια. Όλη του η ζωή τα παπούτσια. Ο Ερμής το μόνο που απολάμβανε ήταν να βρίσκεται σε μια γωνίτσα στο εργαστήριο και να μυρίζει το δέρμα, την κόλλα, τα φρεσκοφτιαγμένα σανδάλια. Αδέρφια δεν είχε. Το μόνο που ήθελε ήταν μια καλή κουβέντα. Ένα “μπράβο, τι ωραία η ζωγραφιά σου!”, κι ας ήταν και έξω από το περίγραμμα. Αγάπησε με λίγο, μπαμπάκα... Παίξε μαζί μου. Έφτιαξα χάρτινα καράβια, ένα για μένα κι ένα για σένα».