ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΜΟΥ

Είχα πεθάνει; Αυτό αναρωτιόμουν. Μάλλον είχα πεθάνει. Ή έβλεπα ένα όνειρο. Βρισκόμουν με την πλάτη κολλημένη στο ταβάνι και κοίταζα κάτω. Δε μου φαινόταν λογικό. Πάντως εγώ από την τρομάρα μου ήμουν κολλημένος εκεί και δεν το κουνούσα ρούπι. Είχα τη βεβαιότητα πως αν κουνιόμουν θα έπεφτα με τη μούρη στο πάτωμα.

Σε νοσοκομείο ήμουν, δε χωρούσε αμφιβολία. Όλοι φορούσαν άσπρες μπλούζες και είχαν περικυκλώσει κάποιον, τον οποίο απομάκρυναν προτού προλάβω να δω ποιος ήταν. Τώρα, ή αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ και μόλις είχα πεθάνει ή υπήρχε κάποια άλλη λογική εξήγηση για την πλάτη μου στο ταβάνι και θα την έβρισκα από στιγμή σε στιγμή.

Και τότε μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα: να γίνω φύλακας άγγελος. Ποιανού; Δεν ξέρω. Πώς; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως το γιατί: Γιατί μπορώ! Κι αφού δε θυμάμαι ούτε το όνομά μου, αποφάσισα πως θα με λένε Κομπέιν. Τι πάει να πει γιατί; Γιατί μπορώ!