ΑΝΑΤΟΜΙΑ

Κάθονται δίπλα στο παράθυρο όταν έρχομαι ήσυχα.
Η συνομιλία μας αναμιγνύεται με στατικούς ήχους
στην τηλεόραση, και ακούγεται άδεια.
Με ρωτάς τι γράφω.

Κοιτάς τις εικόνες στον τοίχο.
Μου χαμογελούν, λες.
Σαν τους μοναδικούς προγόνους του γνωστού.
Όπως τις τελευταίες αναμνήσεις που δεν έχουν κλαπεί.
Με ρωτάς τι γράφω.

Με καλοσύνη ρίχνεις στα λουλούδια νερό
πίσω από την πόρτα του μπαλκονιού.
Τον χειμώνα το κρύο τα σκοτώνει εν αγνοία τους.
Με καλοσύνη μού προσφέρεις σάπια φρούτα.
Ανακαλύπτεις εν αγνοία σου έναν αποχρωματισμό
της παιδικής ηλικίας.
Με ρωτάς τι γράφω.

Για τέταρτη φορά με ρωτάς τι γράφω.