ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΦΩΣ

Θυμάμαι, και σίγουρα δε θα ξεχάσω ποτέ, την ισχυρή επίδραση που είχαν μέσα μου οι θεατρικές εμπειρίες στα εφηβικά μου χρόνια. Είτε ήταν παραστάσεις που παρακολούθησα είτε παραστάσεις όπου συμμετείχα κι ο ίδιος. Απ' όσες παρακολούθησα ελάχιστες ίσως ήταν πραγματικά αξιομνημόνευτες, από καλλιτεχνικής πλευράς. Παραστάσεις δηλαδή που θα άξιζε πράγματι τον κόπο να δει ένας θεατής, ιδίως έφηβος. Ωστόσο δεν υπήρξε ούτε μία από αυτές που να μη μου προκαλέσει βαθιά εντύπωση, ένα είδος συγκλονισμού που τον ανακαλώ ακόμη και σήμερα... Όταν λοιπόν την προηγούμενη άνοιξη ήρθε από την ομάδα GRASSHOPPER και τη Σοφία Βγενοπούλου η πρόταση να γράψω ένα θεατρικό έργο για εφηβικό κοινό, ένιωσα να μου δίνεται μια μοναδική ευκαιρία. Θα αξιωνόμουν, ως συντελεστής μιας παράστασης, να προκαλέσω κι εγώ σε κάποιες νεαρές ψυχές λίγο από αυτό το ιερό ρίγος του θεάτρου. Ελάχιστα να το καταφέρω, θα 'μαι πανευτυχής. Έτσι προλογίζει ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης την έκδοση του θεατρικού έργου του "Στην οθόνη φως" που παρουσιάζεται από τις 10 Νοεμβρίου 2011 ως τις 13 Μαΐου 2012, σε 54 παραστάσεις για σχολεία και για το κοινό, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου. Ένα μεγάλο μυστικό βάζει σε δοκιμασία τη φιλία πέντε εφήβων και απειλεί να τινάξει στον αέρα την ισορροπία ενός ολόκληρου σχολείου. Αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού και όλα θα βγουν στο φως, η οθόνη θα πάρει φωτιά. Το λεξιλόγιο και οι εκφράσεις των εφήβων δημιουργούν μια επιφάνεια λεία όπως το plexiglass, κρυστάλλινη και μαθηματική, αντιστικτική, όπως στη μουσική όπου τα μοτίβα επανέρχονται και διαπλέκονται. Στην τελική μελωδία όμως αυτός ο "cool" ιστός αφήνει να φανούν χαραμάδες, πληγές, σημάδια και ό,τι άλλο μπορεί να κουβαλάει ένας νέος που, όπως είναι φυσικό, δε γεννήθηκε απ' το πουθενά αλλά από τους γονείς του. Ο δρόμος της αυτογνωσίας του παιδιού περνάει μέσα από τον κόσμο των μεγάλων κι έχει τις ίδιες στάσεις: Αρετή, Κακία, Υπέρβαση, Κάθαρση. Ένας μικρόκοσμος όπου όλοι θα δούμε το