ΠΟΡΝΟ, ΤΕΟ, ΚΟΛΑΣΣΑΛ

Βρισκόμαστε στο σκοτάδι και τη σιωπή που επικρατούν στα συμπαντικά ύψη. Στο βάθος, στα πόδια μας, διακρίνεται η υδρόγειος σφαίρα, (θα ήταν σκόπιμο, βέβαια, να μην πρόκειται για κάποια τεχνητή σφαίρα, αλλά γι' αυτή καθαυτή την υδρόγειο σφαίρα, όπως ακριβώς εμφανίζεται στις φωτογραφίες που ένας αστροναύτης τραβάει από διαστημόπλοιο).
Διακρίνονται οι ρυτιδωμένες λωρίδες της ξηρός, οι μολυβένιοι λεκέδες των θαλασσών, τα όρια των ηπείρων κ.λπ. κ.λπ., ώσπου, κάποια στιγμή -καθώς η σφαίρα, όπως είναι φυσικό, γυρίζει- παρουσιάζεται στα μάτια μας το περίγραμμα της Ιταλίας, συννεφιασμένο και κοκκινωπό.
Στο σημείο αυτό αρχίζει ν' ακούγεται κάτι που μοιάζει με μακρινές φωνές, ουρλιαχτά, φωνάγματα, ακόμη μάλιστα και μια φωνή που τραγουδά ένα παλιό λαϊκό ναπολιτάνικο τραγούδι, πολύ αμυδρή λόγω της απόστασης. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)