ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΚΑΙ Η ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ

Η τρυφερή ιστορία του χελιδονιού είναι η ιστορία της ζωής μας. Η αναζήτηση, η απορία, η οικογένεια, η ζωή και η απώλεια περνούν από τη συγγραφέα με απλό τρόπο μέσα από πανέμορφες εικόνες αστερόσκονης και συμπαντικής αναζήτησης.

Η βελανιδιά γίνεται η μάνα γη, ο φύλακας άγγελος μαθαίνοντας στο χελιδόνι, μέσα από μυστικές συμφωνίες με το φεγγάρι και τ’ αστέρια, την αυτονομία και τη συμφιλίωση με το παρελθόν. Η σχέση της με το χελιδόνι ξυπνά στα παιδιά συναισθήματα αγάπης, τρυφερότητας για τα ζώα, τη φύση και ό,τι μας περιβάλλει.

«Θέλω να πω τόσο πολλά, μα δεν βρίσκω το θάρρος. Θέλω να δώσω τόση αγάπη, μα νομίζω ότι οι πόρτες έχουν κλείσει. Ποτέ δεν ήθελα τα φύλλα να στέκονται μόνα τους στα κλαδιά των δέντρων. Πάντα ήθελα να τους κάνω παρέα. Νομίζω, όμως, τώρα ότι ρίζωσα σ’ αυτήν τη γη που νερό δεν δίνει. Τα κλαδιά των δέντρων είναι πυκνά και δεν μπορώ να ανέβω. Οι πλαγιές έχουνε γίνει δύσβατες, δεν είναι πια για μένα. Δεν ξέρω αν ο ουρανός χωράει την ανάσα μου».

«Τι ήταν αυτά; Ποιος τα έλεγε;» σκεφτόταν η βελανιδιά, όταν, ξαφνικά, γέρνοντας το αριστερό κλαδί της προς τη διπλανή λιμνούλα…