ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (No 29)

Τον Τόπο σου, που λες πως αγαπάς
να τονε ζήσεις με το ψωμί σου
κι αλάτι, ιδρώτα από το κορμί σου
γιατί πεινά πολύ.
Δρόμο καλό, παιδί μου.
&
Στων ιδεών το σύθαμπο που ζεις
και στο λυκόφως κάθε αξίας που κινείσαι
παιδί καιρών σκληρών και στείρας προσμονής
του τίποτα και του μηδέν διαχειριστής
σωτήρες από μηχανής, άδικα περιμένεις.
Τη λύση και την κάθαρση μόνο εσύ μπορείς.