ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

Στην μελέτη του ο συγγραφέας πραγματεύεται με συστηματικό τρόπο και για πρώτη φορά στην ελληνική νομική βιβλιογραφία από το 1937, ένα από τα δυσχερέστερα ζητήματα της μεθοδολογίας του ποινικού δικαίου: Την διάκριση της απαγορευμένης αναλογίας από την επιτρεπτή ερμηνεία των ποινικών διατάξεων.
Προς τον σκοπό αυτόν, αξιοποιούνται τα εργαλεία της αυστηρής δογματικής ανάλυσης των κανόνων δικαίου των ά. 7 παρ. 1 Σ. και 1 ΠΚ, της κριτικής παράθεσης και ανάπτυξης πολυάριθμων επιστημονικών απόψεων στην ηπειρωτική μεθοδολογία του δικαίου (με συχνές αναφορές στην αγγλοσαξονική συζήτηση) και της εφαρμογής της γλωσσαναλυτικής-φιλοσοφικής μεθόδου προσέγγισης ζητημάτων της νομικής ερμηνευτικής (αξιοποίηση της θεωρίας των ομιλιακών ενεργημάτων - speech acts). Η τελική θέση του συγγραφέα έγκειται στην αντικατάσταση του εννοιολογικού ζεύγους "απαγορευμένη αναλογία-επιτρεπτή ερμηνεία του ποινικού νόμου" από το ζεύγος "αποτυχημένη συγκεκριμενοποίηση - επιτυχημένη συγκεκριμενοποίηση του ποινικού δικαίου".
Η μελέτη υποβλήθηκε ως διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ενδιαφέρει κάθε ασχολούμενο με την θεωρία της ποινικής δογματικής, το δίκαιο των ατομικών δικαιωμάτων, την μεθοδολογία και φιλοσοφία του δικαίου και την αναλυτική φιλοσοφία. Χρήσιμη είναι και για τον νομικό της πράξης και ιδίως τον εφαρμοστή του ποινικού δικαίου, που ενδιαφέρεται για εμβάθυνση στην μεθοδολογία.