ΠΟΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ;

"Θρίλερ για γερά νεύρα που μόνον ο καλός ρεπόρτερ που είναι ταυτόχρονα και δεινός γραφιάς έχει τα φόντα να το φέρει βόλτα και να επιβιώσει", χαρακτηρίζει το ολοζώντανο χρονικό της Όλγας Σελλά η Ρούλα Γεωργακοπούλου στον πρόλογό της. Και πράγματι, σ' αυτό το ανάδρομο ταξίδι στο χρόνο, αυτήν την σπιρτόζα και μαζί στοχαστική ανάκληση γεγονότων, προσώπων, στιγμών από την εικοσάχρονη διαδρομή της συγγραφέα στον χώρο του Τύπου και δη του πολιτιστικού ρεπορτάζ, παρακολουθεί κανείς μια νέα και άπειρη, αρχικά, δημοσιογράφο να θαμπώνεται, να γοητεύεται, να δοκιμάζεται, να μοχθεί, να αποθαρρύνεται, να απομαγεύεται και να ωριμάζει στο συναρπαστικό αλλά απαιτητικό και συχνά δύστροπο περιβάλλον της εφημερίδας. Και να παρατηρεί, με όλες τις αισθήσεις της σε επιφυλακή, τον περίπλοκο και ευαίσθητο χώρο του πολιτισμού, για να βρει την ισορροπία ανάμεσα στο γεγονός, τα παρασκήνιά του, τις φανερές και τις κρυφές προθέσεις του και να συλλάβει, πίσω από την επιφάνεια, την ουσία του έργου και της προσφοράς των ανθρώπων του.

Αλλά καθώς αλλάζει η ίδια, αλλάζει και η φύση της δημοσιογραφίας. Από τις προ-διαδικτύου ημέρες μεταβαίνει στο πολλαπλά διασυνδεδεμένο σήμερα, από την έμφαση στα κείμενα αρχίζει να δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στη φωτογραφία, από την αποστασιοποιημένη γραφή της τεκμηρίωσης κάνει το άλμα σε ένα ύφος πιο προσωπικό και, ίσως, πιο ελκυστικό. Και η δημοσιογράφος; Εκείνη προσαρμόζεται και συνάμα οξύνει την κριτική της ματιά. Κι αυτό ακριβώς είναι το βιβλίο της: Η νέα, εμβαπτισμένη στην πολύχρονη πείρα της και την κατακτημένη ωριμότητά της, αφήγηση μιας πολυτάραχης αλλά άκρως ενδιαφέρουσας εποχής. Και ο αναστοχασμός, με βασικό συμπαραστάτη τη μνήμη και τα δεκάδες κλασέρ με τα κείμενά της, μιας ιστορίας που παρά την κρίση της έντυπης δημοσιογραφίας δεν πρέπει και δεν πρόκειται να τελειώσει.