ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΥΡΙΕ έχετε πια πεθάνει. Ένας θεός μόνο το ξέρει πόσα χρόνια - μ' ό,τι και να σημαίνει αυτό. Όχι πως χάσατε και τίποτε απ' όσα έγιναν τον τελευταίο καιρό· κάτι επετείους εντελώς εορταστικές, δηλώσεις, γύρω απ' το έργο σας παχιές διαπιστώσεις, ειδήσεις τόσες δα αναψυκτικές. [...] (Από την έκδοση) Θεατρογενής, ευρηματικός, σμιλεμένος κομψά λόγος. Απευθύνεται στον δεύτερο νομπελίστα μας με τον δέοντα, πηγαίο σεβασμό, επιζητώντας -τι άλλο;- ρηματική τουλάχιστον δικαιοσύνη. Το τοπίο είναι απολύτως κατανοητό, γνωστό τοις πάσι από τους πραγματολογικούς του δείκτες. Τα πρόσωπα δεν φορούν τις συνήθεις μάσκες της εθιμοτυπικής ευπρέπειας, οι πράξεις και οι παραλείψεις τους μεγεθύνονται επαρκώς σημασιολογικά, οι δε αποτιμήσεις διακρίνονται για την ιδιαίτερη καυστικότητά τους. Η δυστοπία υπαγορεύει σαφώς τις συμπεριφορές αδιεξόδου. Θα μπορούσε να αφορούσε σε πλείστες εθνότητες σήμερα αυτή η ατμόσφαιρα άλγους. [...] Η γραφή εστιάζεται σε ό,τι θεωρεί άξιο να αναχθεί σε αντικείμενό της. Η αυστηρότητα του παρατηρητή οδηγεί στα άκρα τον γενικότερο απολογισμό. Η ηθική αποξήρανση ελέγχεται με δριμύτητα, η απώλεια ιδανικών τεκμαίρεται τετελεσμένη, η ατελεύτητη ανακεφαλαίωση των παθών μας καθίσταται εν τέλει ανιαρή. (Γιώργος Βέης, Bookpress.gr, 17/2/2016)