ΕΜΕΙΝΑ ΕΔΩ ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΩ...

Ο θάνατος του Νικηφόρου θα είναι για μένα η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου, θα είναι η δική μου Ανάσταση! Έμεινα Εδώ για τον πατέρα μου. Για τη μητέρα μου. Για να σώσω ουσιαστικά τις ζωές τους. Έμεινα Εδώ γιατί με ανάγκασαν οι περιστάσεις.
Έμεινα Εδώ για τους άλλους, όχι για μένα! Έμεινα Εδώ ολομόναχη να κοιτάζω τους τέσσερεις τοίχους. Έμεινα Εδώ δίχως να πάρω ποτέ την αγάπη του. Έμεινα Εδώ επειδή το ήθελε εκείνος. Έμεινα Εδώ σαν να ήμουν
και εγώ ένα από τα παιχνίδια του. Έμεινα Εδώ σαν ένας ανεξιχνίαστος γρίφος...
Τα λόγια της Λυδίας, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που έγραψε στο ημερολόγιό της, μετά από μερικούς μήνες θα έβγαιναν αληθινά. Ο Νικηφόρος πράγματι πέθανε. Όμως η Λυδία θα κατάφερνε να γίνει ευτυχισμένη;
Θα κατάφερνε να λύσει μέσα στους επόμενους έξι μήνες επιτυχώς τους έξι ισάριθμους γρίφους του, ώστε να κάνει δική της την κολοσσιαία περιουσία του; Ποιά θαμμένα μυστικά κρατούσαν δέσμια την πληγωμένη της ψυχή και δεν την άφηναν να ζήσει; Ποιός ήταν τελικά ο πραγματικός λόγος που την ανάγκασε να παντρευτεί τον Νικηφόρο; Ο έρωτας που θα έμπαινε στη ζωή της θα την άφηνε μέχρι το τέλος να πετά στα ουράνια ή
όλα θα χάνονταν μονομιάς;