Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΟΚΤΩΒΡΗΣ

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης είναι ένα πρόσωπο σχετικά μυθοποιημένο μέσα στο κινηματογραφικό μας θέαμα με άστοχες προσπάθειες απομυθοποίησής του. Τις χαρακτηρίζω έτσι αυτές τις προσπάθειες γιατί απλούστατα ξεκινούσαν πάντα ως αντίδραση των πληγωμένων Ελλήνων δημιουργών απέναντι στο δικό του ανάθεμα, δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο, στον ελληνικό κινηματογράφο. Ακούστηκαν πράγματα παράξενα κατά καιρούς, που αύξησαν το μύθο και που τον ήθελαν πράκτορα της Μόσχας, μετά πράκτορα των Αμερικανών και μετά διπλό πράκτορα και των δύο και τον μεγαλύτερο εχθρό του κινηματογράφου μας.
Πρωτογνώρισα αυτό το "δαιμόνιο" μέσα από τα κείμενα του "Σύγχρονου Κινηματογράφου", μόλις τελειόφοιτος επαρχιακού γυμνασίου, που λίγα καταλάβαινα, περισσότερα διαισθανόμουν και εύκολα πίστευα στους μύθους. Και είναι από τους τελευταίους κινηματογραφικούς μας μύθους που δεν έπεσε στην παγίδα της απομυθοποίησης (τι αντιμαρξιστικό!), υπακούοντας στις νόρμες της καπιταλιστικής κουλτούρας (τι μαρξιστικό!). Έτσι, αν κατά καιρούς δήλωσε το ένα ή το άλλο (είναι χρήσιμο να δηλώνεις τις προθέσεις σου), δεν του στοίχιζε τίποτε, όταν κάτι πήγαινε στραβά στην αντίληψή του και έχοντας διαγράψει από το λεξιλόγιό του τη λέξη ανοχή, ν' αλλάζει εύκολα θέση (είναι χρήσιμο και το ν' αλλάζεις προθέσεις). Όποια σημαία κι αν υπηρέτησε, την υπηρέτησε από τη σκοπιά του αναρχικού σαρκασμού, κουβαλώντας όμως το σπανίζον σ' αυτές τις περιπτώσεις, τεράστιο απόθεμα γνώσεων που του παρείχε η αστική κουλτούρα. Έτσι φιλοσοφούσε πάνω στην κόψη του ξυραφιού. [...] (Από την έκδοση)