Ο ΓΛΑΡΟΣ ΕΦΥΓΕ ΜΕ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Σε εποχές κρίσης της τέχνης και της δημιουργίας, όχι σπάνια αυτές τρέφονται από τη σάρκα τους.
Εδώ ο συγγραφέας, αδυνατώντας να εξελίξει το θέμα του, μετατρέπει σε θέμα αυτή την αδυναμία του. Χρησιμοποιεί, σαν ήρωές του, τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του, αυτά που εμπλέκονται στο ανέβασμα ενός θεατρικού έργου, με αποτέλεσμα να εμπλακεί η καθημερινότητα τού υπό σύνθεση θιάσου με τη φανταστική αφήγηση του συγγραφέα και ο ίδιος μετατρέπεται σε δημιουργό και της ίδιας της καθημερινότητας. Βιάζοντας τις σχέσεις των ηρώων της αφήγησής του, βιάζει και τις καθημερινές σχέσεις των προσώπων του περιβάλλοντός του.
Παύουν να ισχύουν τα στεγανά μεταξύ φαντασίωσης και πραγματικότητας και οι ήρωες βιώνουν μια τρίτη διάσταση, σε μετέωρο κόσμο. Πού θα οδηγήσει αυτή η ιστορία; Σε μια ενδιαφέρουσα σύνθεση ή σε μια τραγική κατάληξη;
Το παιχνίδι είναι επικίνδυνο, όταν παίζεις με τις προσωπικές σχέσεις στο επίπεδο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στην Ιστορία της Τέχνης από κάποια τέτοια παιχνίδια κατασκευάστηκαν αξιοθαύμαστα έργα, μα και ισάριθμες είναι οι περιπτώσεις που το επιθετικό παιχνίδι μετατράπηκε σε μπούμερανγκ.
Ο συγγραφέας-δημιουργός του θεατρικού έργου τα γνωρίζει όλα αυτά, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή.
Στο παιχνίδι του μπλέκει τις δύο πιο γνωστές περσόνες του ρωσικού και του αμερικανικού θεάτρου, τη Νίνα από τον "Γλάρο" του Άντον Τσέχοφ και την Μπλανς από το "Λεωφορείο ο Πόθος" του Τενεσί Ουίλιαμς. Θα επιχειρήσει μια φανταστική τους συνάντηση και θα δοκιμάσει την αντοχή των υλικών του.