ΜΟΥ 'ΓΝΕΨΕ ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ, ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ (No 12)

Λένε πως, όταν κάποιος συμφιλιώνεται με τις πληγές του, η ψυχή του φωτίζεται, αποζητά την πνευματικότητα και μέσα απ’ αυτή βιώνει την προσωπική του κάθαρση. Όπως μια μικρή πυγολαμπίδα, που το ταξίδι της ήταν εφιαλτικό, ένα ανοιχτό στοίχημα στην πρόκληση του θανάτου απέναντι στην ίδια της την ύπαρξη. Αντιμέτωπη μ΄ αυτήν την αναμέτρηση επιδιώκει να δίνει νόημα στη ζωή της προσπερνώντας τους ιστούς που συναντά στο διάβα της. Ατέλειωτη η πορεία της αναζήτησης, δύσκολη και με σκαμπανεβάσματα, αλλά επαναπροσδιορισμένη και ουσιαστική. Έτσι η πυγολαμπίδα αντλεί δύναμη μέσα από τους κυματισμούς της φύσης, νιώθει τη δύναμη του σύμπαντος και αφουγκράζεται τους μυστικούς του ήχους. Ακολουθεί τα σύννεφα και ταυτίζεται με του κύκλου τους την τροχιά. Εκφράζει τους υπαρξιακούς και κοινωνικούς προβληματισμούς. Διαβάζει τα καθαρά βλέμματα και διακρίνει τα μικρά ψήγματα της ψυχής τους, που ενώνονται με τη δική της. Στης θάλασσας τη γλυκιά απεραντοσύνη, απελευθερώνεται, ανταμώνει τον ονειρικό της έρωτα, συνομιλεί με το πανάκριβό της πλάσμα, και μ’ όλα τα πλάσματα του κόσμου, και «…περιμένει την ώσμωση, που ονειρεύτηκε». Αυτό είναι το ταξίδι της μικρής πυγολαμπίδας, αυτής που γλυκύθυμα μήνυσε: «Μη σταματήσεις ποτέ ν’ αναζητάς».