[…]Kι όταν θα βρω το χρόνο να σκεφτώστη μοναξιά μου…Και όταν λάμψω ξανάμέσα απ’το θεραπευτικό μου πράσινο,δε θα πετάω πια μαζί με τα πουλιά.Μόνο νοερά μαζί τους, μέσα απ’τον ουράνιο και συμπαντικό μεγαλειώδη μου νου.Καθώς τότε θα ξέρω τι σημαίνεινα ζεις μέσα από εσένακαι όχι μέσα απ’τους άλλουςκαι το φόβο της φυγής τους.Και θα έχω σπίτι.Και γη.Και ουρανό.Και το δικό μου σχήμα!Για πάντα!Δικά μου!Ολόδικά μου!ΟΛΑ!