ΜΕ ΠΑΡΟΝΤΑ ΤΟΝ ΜΥΘΟ. ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΗΤΤΑ (No 3)

Ο μύθος με βοηθά να αντέχω, για να προσεγγίζω ζητήματα σκοτεινά, δυστοπικά, που φέρνουν τον άνθρωπο στα όριά του, που ξεσηκώνουν τη σκοτεινιά και την αγριότητα, ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο διαχρονικά, σχεδόν εμμονικά επομένως σύγχρονα. Κυρίως η οικογένεια και ο εγκλεισμός στο δράμα της, οι προγονικές κληρονομιές, η οργή και η επιθυμία για εκδίκηση, η απληστία που υπερισχύει ειρωνικά έναντι της αγάπης, οι απόγονοι που κουβαλούν βαριά ονόματα, η προσπάθεια και η αγωνία αν μπορούν να σπάσουν οι κρίκοι της αλυσίδας ή αν ο κάθε άνθρωπος επαναλαμβάνει ξανά και ξανά την ιστορία όλων των προηγούμενων. […] Μη αντέχοντας ίσως να μιλήσω άμεσα για όλα αυτά, κρύβομαι πίσω από τον μύθο που τα εμπεριέχει όλα.