ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΝΟΧΗ

Ύπνος

Καιρό τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ, στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου

ώσπου ο ίλιγγος ν’ ανεβάσει τα όνειρά μου απ’ τον βυθό

Η αγωνία μου κι απόψε περισσότερη απ’ το σκοτάδι

κι όμως δεν περιμένω την αυγή, αργεί ακόμα η ώρα του φωτός

κι όμως περιμένω τ’ άστρα και το φεγγάρι

να φανούν και να μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε

με άδεια μάτια, μη φύγουμε απ’ αυτή την ιστορία

Κοιτάζω την αυγή, κοιτάζω το έθνος και ξέρω

καλά πως δεν κάνω για νικητής, δεν είμαι πρώτο θέμα

Αυτός ο τόπος δεν πέφτει για ύπνο με τη συνείδηση καθαρή

Τι είδους άνθρωποι μας ξελόγιασαν και νύχτωσε

έτσι άγρια κι απότομα

Τι είδους άνθρωποι γίναμε κι εμείς και νύχτωσε

χωρίς μια μάχη, μια μνήμη

Μας κυρίεψαν οι στάχτες και ο σώζων εαυτόν σωθήτω

μας συνήθισαν και οι στάχτες και μας προσάπτουν τη φωτιά

έπρεπε, έπρεπε να είχαμε ακούσει την άρνηση

Καιρό τώρα ζούμε με την αίσθηση πως μάταια ολισθαίνουμε

και με την έντρομη υποψία πως μια πληγή, σαν κυβερνάει, βαθαίνει.