Η ΒΕΓΓΕΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

..Πέρασε ένας χρόνος από τότε που έφυγε.
Ήταν Νοέμβριος πια και δεν είχα πάρει γράμμα του για αρκετούς μήνες. Τα φίδια άρχισαν να με ζώνουν γιατί πριν, κάθε δυο-τρεις μήνες, λάβαινα γράμμα του. Τώρα τίποτα. Πηγαινοερχόμουν μέρα και νύχτα κι έψαχνα εδώ κι εκεί σε μπαούλα και συρτάρια, στα χωράφια. Τον έψαχνα, λες και θα ήταν εκεί κάπου. Ο άντρας μου γύριζε απ' τα χωράφια, δεν έβρισκε φαγητό και με μάλωνε, μα εγώ σαν να μην άκουγα, είχα αλλού το μυαλό μου, δεν μιλούσα.
Η κουμπάρα μου, η Μαρίνα, μου έλεγε "μη στενοχωριέσαι, είναι μακρινά αυτά τα μέρη, θάλασσα και ουρανό βλέπουν τα καράβια. Πώς να 'ρθει το γράμμα με το πουλί τ' αηδόνι; Έλα να πιούμε ένα κρασάκι να μας πεις μια απ' τις ιστορίες σου, κουμπάρα μου, θα 'ρθει το παιδί.
Κάνε υπομονή...". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)