ΕΤΣΙ ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΑ, ΕΤΣΙ ΤΑ ΑΓΑΠΗΣΑ

Από παι­δί ακό­μα ζού­σε σε μι­αν «άλ­λη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα». Τα γε­γο­νό­τα που βί­ω­νε στο χω­ριό του, τον έκα­ναν να θέ­λει να δρα­πε­τεύει και να ζει σε έναν δι­κό του κό­σμο. Οδη­γός σε όλα αυτά η τέ­χνη, σε όλες τις μορ­φές της, και τα «μυ­θι­κά» πρό­σω­πα που συ­νε­χώς συ­να­ντού­σε στις ανα­κα­λύ­ψεις του. Ονει­ρευ­ό­ταν πως ίσως κά­πο­τε συ­να­ντού­σε κά­ποια από αυτά τα «μυ­θι­κά» πρό­σω­πα, μι­ας και ήθε­λε πά­ντα να μά­θει κά­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο γι’ αυτά και κυ­ρί­ως για το έρ­γο τους.

Πα­ράλ­λη­λα, συ­νέ­βη­σαν κά­ποια γε­γο­νό­τα που τον ση­μά­δε­ψαν και τα κου­βα­λού­σε εντός του. Ορι­σμέ­να από αυτά τα δι­η­γού­νταν σε κά­ποι­ους φί­λους ή πα­ρέ­ες, και η πα­ρό­τρυν­σή τους ήταν πως θα έπρε­πε να μην μεί­νουν ως ανά­μνη­ση αλ­λά να πε­ρά­σουν στο χαρ­τί, μι­ας και τα πρό­σω­πα που αφο­ρού­σαν έγρα­ψαν την ιστο­ρία του πο­λι­τι­σμού αυτής της χώ­ρας. Αρ­κε­τά από αυτά τα κεί­με­να φι­λο­ξε­νή­θη­καν σε κά­ποια έντυ­πα ή δι­α­βά­στη­καν στο ρα­δι­ό­φω­νο.

Και ήρ­θε το πλή­ρω­μα του χρό­νου εκεί­να που δεν τα πέ­ρα­σε σκου­ριά ο χρό­νος και πα­ρα­μέ­νουν επί­και­ρα να συ­γκε­ντρω­θούν σε αυτόν τον τό­μο για να θυ­μί­ζουν, μα­ζί με όσα μας χά­ρι­σαν τα πρό­σω­πα αυτά με το έρ­γο τους, την ομορ­φιά αυτού του τό­που...