ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Για την αγάπη του αγώνα Όταν γοητεύτηκα από το Θείο, κάποια λίγα λόγια με έκαναν να νιώσω βαθιά ολοκληρωμένος, όταν αισθάνθηκα μέσα μου πλήρες, το μεγαλείο τους. Είναι η διδαχή γέροντα προς τον μαθητή του και λέει πως: «ο Παράδεισος έχει κλείσει, δεν χωράει πλέον κανείς, να είσαι με το καλό για την αγάπη και μόνο, απλά γιατί αγαπάς, δεν υπάρχει ανταμοιβή». Έτσι είναι και με τον αγώνα για την ελευθερία και την χειραφέτηση, κοινωνική και προσωπική. Θέλει αγώνα, καθημερινό, η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός, παλεύεις για τον αγώνα, για ένα καλύτερο αύριο, για να είσαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτά τα δυο πάνε πακέτο, αγάπη αγώνας, αυτονομία ελευθερία, δέσμευση χειραφέτηση, στράτευση αξιοπρέπεια! Από μικρός αγάπησα τον αθλητισμό. Όπως λέει και η Ανθή: –Γιατί οι πρόγονοί μου έστεφαν απλώς με κλαδί ελιάς τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων; Γιατί μόνο αυτό; -Επειδή η ουσιαστική επιβράβευση είχε έρθει ήδη ενόσω ο αθλητής προετοιμαζόταν και αγωνιζόταν, εαυτέ μου. Αυτό ήταν το έπαθλο· ο ίδιος ο «ιδρώτας» και η υπέρβαση των ορίων των δυνατοτήτων που ο αθλητής θεωρούσε ανυπέρβλητα για εκείνον ως τότε. Μια νίκη είχε συντελεστεί ήδη κατά τη διάρκεια της συνειδητής εργασίας του για ανύψωση. Το κλαδί ήταν απλώς ο συμβολισμός. Ένας συμβολισμός· το επιστέγασμα του άθλου που είχε φέρει εις πέρας». και: Ο τολμών νικά, ήδη ενόσω τολμά.