ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΚΑΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Οι μεγαλύτερες δοκιμασίες κατά τη διάρκεια της Επανάστασης υπήρξαν οι σφαγές και οι αιχμαλωσίες. Η Τριπολιτσά, η Χίος, η Νάουσα, η Κάσος, τα Ψαρά και το Μεσολόγγι υπήρξαν χώροι ομαδικής εξόντωσης αμάχων και αιχμαλωσίας άλλων. Οι άντρες εκτελούνταν συνήθως άμεσα –εκτός ελαχίστων, που μπορούσαν να ανταλλαγούν ή να αποφέρουν λύτρα–, ενώ τα γυναικόπαιδα οδηγούνταν στα σκλαβοπάζαρα. Η πώλησή τους αποτελούσε προσοδοφόρα επιχείρηση, τα έσοδα της οποίας χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο. Οι τούρκοι πασάδες και ο Ιμπραήμ συνέλαβαν και κράτησαν ως δούλους ή πώλησαν στα σκλαβοπάζαρα χιλιάδες άτομα, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Από το 1827 αρχίζει η αγωνιώδης προσπάθεια απελευθέρωσης των αιχμαλώτων και η αναζήτησή τους από συγγενείς, που κορυφώνεται επί Καποδίστρια.
Στο βιβλίο παρατίθενται αιτήσεις για βοήθεια και άλλα έγγραφα προς τις ελληνικές Αρχές και κυρίως προς τον Κυβερνήτη, ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωση και ο επαναπατρισμός των αιχμαλώτων. Οι αναφορές των συγγενών περιέχουν συγκλονιστικές πληροφορίες για τη σύλληψη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο, την Αλβανία ή τη Μακεδονία αλλά και σε απόμακρα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τους αναζητούν συνήθως οι μανάδες τους ή άλλοι συγγενείς, που δηλώνουν πρόθυμοι να υποστούν τις δοκιμασίες ενός μεγάλου ταξιδιού, προκειμένου να βρουν τα παιδιά ή τα αδέλφια τους. Αντίστοιχα, κάποιοι Οθωμανοί ζητούν τη βοήθεια του Καποδίστρια για την ανεύρεση συγγενών τους που είχαν παραμείνει στην Ελλάδα.
Καρπός πολύχρονης έρευνας, το βιβλίο αναδεικνύει μια από τις τραγικότερες πτυχές της Επανάστασης: την τύχη των χιλιάδων αιχμαλώτων και την αγωνιώδη προσπάθεια των συγγενών τους για τον εντοπισμό και την απελευθέρωσή τους.