ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

Νοιώθω το άγγιγμά σου να με συνεπαίρνει. Το άγγιγμά σου με ζώνει ολόκληρο και με κάνει να νοιώθω αμήχανα και άβολα τις νύχτες. Η γαλάζια ανάσα σου με καίει πάντα τις νύχτες. Η γαλάζια ανάσα σου... Σαράντα και κάτι χρόνια πηγαίνουμε μαζί πακέτο. Εσύ έχεις νοιώσει ποτέ μόνος; Αλλά γιατί σε ρωτάω δεν ξέρω, δεν ξέρω αν εσύ έχεις σώμα, ψυχή ή μυαλό. Δεν ξέρω αν μπορείς να μου απαντήσεις σε κάποια ανθρώπινη γλώσσα. Δεν ξέρω αν φοράς μέσα σου μια ζεστή και παλλόμενη καρδιά. Έχεις νοιώσει τόση μοναξιά όση και 'γω σ' αυτή τη κοινή μας περιπλάνηση; Ακόμα ένοιωσες ποτέ την ανάγκη να κοιμηθείς όταν εγώ ήδη κοιμόμουν ή πραγματικά παριστάνεις το φύλακα όπως διηγούνται κάποιοι σε παλιές παιδικές ιστορίες; Αναρωτιέμαι αν χαμήλωσαν ποτέ οι αντιστάσεις σου και παραδόθηκες σε κάποια επιθυμία. [...] (Από την έκδοση) I feel your touch enthralling me. Your touch engulfs me entirely and makes me feel awkward and uncomfortable at nights. Your blue breath always burns me at nights. Your blue breath... Forty odd years we go together as one. Have you ever felt alone? Still I do not know why I am asking, I do not know if you have a body, a soul or a mind. I do not know if you can answer me in some human language. I do not know if you bear a hot beating heart inside you. Have you felt such loneliness as I in our mutual journey? Also, have you ever felt the need to steep while I was already sleeping or do you really act as if you are a guardian like in some old childhood tale? I wonder if you ever let your defenses down and you succumbed in a desire. [...] (From the publisher)