ΔΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

Κρύβω τον βορρά
αγκομαχάει η αρετή μα φτάνετ' η κακία; -
στιγμής καν πέτρα πλήγωσε το άοπλον διαλόγου
κι αύθις μια μούγκα σκότεινη φίνα διπλοκλειδώνει
το φις μπρος απασφάλιζεν ανόρεχτη
χημεία -
το "αύριο" σκάει βεγγαλικόν έχεις
ανάγκη φώτα; ποιον λες ότι διπλάρωνε πας
πειρασμός στη βόλτα; θεός ή σκύλος εάν ξανά
πάει κι ασορτί τού πόνου στήνετ' αυτάκι στου

χιονιά τι πάλλευκος σφαδάζει ο έρως ποίημ' αλυχτά
ποίημα και κουρνιάζει.