ΔΙΦΡΟΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ

Μετά από τόσες Τραγωδίες που έχουν γραφτεί από τους παλαιούς καιρούς, αλλά και κάποιες πιο σύγχρονων και πολύ καταξιωμένων ποιητών, το να συνθέσει κανείς τώρα μία Τραγωδία, μοιάζει σαν να θέλει να ανταγωνιστεί τον El Greco, μουντζουρώνοντας με φθηνές νερομπογιές, τους τοίχους του σπιτιού του...

Τέτοια αμηχανία με διακατέχει δίνοντας στην δημοσιότητα αυτή μου την προσπάθεια. Και δεν γνώριζα, κι' ούτε ακόμα το γνωρίζω, αν συγχωρούμαι να δώσω σ' αυτή, το βάπτισμα της Τραγωδίας!
Κράτησα κατά κάποιον τρόπο την μορφή της, την ενότητα του χώρου και χρόνου και έκανα χρήση του Χορού και της Μυθολογίας, με αρκετές αυθαιρεσίες, για να υπηρετήσω τον σκοπό μου. Την κεντρική Ιδέα, που συμπυκνώνεται στην σελίδα 91 μετά λόγια του Φαέθωνα:
"... ετούτη
είναι η διαθήκη μου για σας. Στον Άνθρωπο
μιας ώρας Φως πρέπει να φτάνει για ζωή!"

Συμπυκνώνει την αγωνία του Ανθρώπου για όλο και περισσότερη μάθηση, για όλο και περισσότερη γνώση, για όλο και μεγαλύτερη αμφισβήτηση, χωρίς να γνωρίζει, πού πραγματικά αυτές τον οδηγούν. Γιατί, πέρα από κάθε εγωιστική φαντασίωση, το θνητό γένος είναι άρρηκτα δεμένο με το υλικό που το συνέθεσε και το οποίο υπόκειται, μαζί με όλο το Σύμπαν, στους νόμους της αδυσώπητης φθοράς των πάντων. Και που το ίδιο το ανθρώπινο γένος του έδωσε το όνομα, Μοίρα.

Η Φιλοσοφία και οι θρησκείες των λαών προσπαθούν, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, να αμβλύνουν τον φόβο στο αναπόφευκτο, με επιχειρήματα ή δογματισμούς.

Αυτή η Μοίρα, όχι βέβαια προσωποποιημένη, αλλά οπωσδήποτε ταυτισμένη με τον Χώρο και τον Χρόνο, όσο αφηρημένη έννοια και αν φαντάζει, καθορίζει την αναγκαστική πορεία των πάντων. Κι' αυτή πάλι, είναι η τραγική ομορφιά, του να μάχεσαι για κάτι, που από την αρχή του, έχει μέσα του, όχι συγκεκριμένη πορεία, αλλά προδιαγεγραμμένο τέλος.

Αυτό ήταν που με έσπρωξε να γράψω το ποιητικό αυτό κείμενο, που ίσως υπερφίαλα, ονόμασα τραγωδία! Και όπως πάντα τονίζω, το τι κατόρθωσα δεν γνωρίζω! Ο αναγνώστης θα το κρίνει. Γι' αυτόν εξάλλου γράφεται το οτι