ΑΥΤΟΔΙΑΛΟΓΟΙ

Μία επίκληση ανεπιτυχής ήτανε αρκετή να με βοηθήσει να συλλέξω σταγόνες, μία μία, κι όμως... μα όντως μένουν στέρεες. Τις έχω φυλακίσει στο χαρτί, στην αρχή με μελάνι τις αντέγραψα και το μελάνι από το χέρι οριζόταν. Τώρα με μελάνι τις εναποθέτω στα χέρια σου, μελάνι ορισμένο από το χέρι μου και πάλι.
Μερικές λέξεις και μία παύση φτάνουν. Το μυαλό τις λέξεις δε φοβάται. ...τις φοβάται όμως το χέρι. Όταν γεννιούνται είναι επιθετικές πολύ, από ψηλά τρέχουν να ξεχυθούν και σε μιας κηλίδας τη μορφή να σχηματιστούν. Αλλά εδώ τις τιθασεύω. Εάν τις χάσεις ξεχύνονται στον κόσμο όλο. Σαν σκόνη κάθονται στο πάτωμα. Σε όποιον περνάει προσκολλούνται επάνω. Να ακριβώς όπως οι λέξεις αυτές. ...και οι άλλες, αυτές που θα ακολουθήσουν. Αθώες σκέψεις που κατάφεραν να δραπετεύσουν. Συνήθως τις νύχτες τις βλέπω απ’τα δάχτυλα να τρέχουν. Σαν αγρίμια που τη μορφή τους να πάρουν ακόμα δεν πρόλαβαν. Τις ώρες εκείνες, και ώρες πολλές ακόμα, με τον εαυτό παραμιλώ. Με αυτή που έχω εγκλωβιστεί στο ίδιο σώμα. Με αυτή που φύλο και θέση δεν αναγνωρίζει. Με αυτή που για πάντα θα υπάρχω, που για μια συνύπαρξη θα ισορροπώ στο σχοινί.