ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ

…Κάποια στιγμή τελειώνει η κασέτα. Την παίρνω και την κρύβω. Στο θάλαμο έχει πέσει σιωπή. Δεν θα την έλεγα βαριά. Σίγουρα όχι απειλητική. Μάλλον ιερή. Σιωπή που κάνουν οι μύστες μετά την πρώτη τελετή…

…Από εκείνη την ημέρα και μετά, βρέθηκα στη ζωή μου αμέτρητες φορές μπροστά στην απόλυτη τελειότητα. Είδα την Αφροδίτη της Μήλου. Την Τζιοκόντα. Είδα το Σινικό Τείχος, τα έργα του Μιρό, τον κήπο με τα έργα του Γκαουντί.

Πουθενά όμως δεν ξανάνιωσα τη συγκίνηση εκείνης της βραδιάς. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να εξηγήσω τον απόλυτο τρόπο με τον οποίο εκείνα τα ντυμένα με τη φανταρίστικη στολή χωριατόπαιδα ένιωσαν στο πετσί τους αυτή τη μουσική. Γιατί κανένας τους δεν ψέλλισε κάτι. Αν έστω κι ένας τους έλεγε μια κουβέντα επιδοκιμασίας, θα ήταν το φυσιολογικό… το ανθρώπινο… Κανείς τους όμως δεν είπε τίποτε. Καταλάβαιναν πως ακόμη και ο καλύτερος χαρακτηρισμός θα ακουγόταν ως βρισιά. Και γι’ αυτό σώπασαν…

Για μένα η σιωπή τους αυτή έχει μείνει μέσα μου για πάντα ως ο απόλυτος διθύραμβος για τη μουσική αυτή.