ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ - ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΡΗΣ: ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ, 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011

Έκτακτη η συμμετοχή μου σ' αυτή τη γραπτή κι επομένως διαρκέστερη ανατύπωση της βραδιάς, που τιμητικά αφιερώθηκε σε όσα πρόσφεραν στα Γράμματα η Ελένη Ουράνη και ο Πέτρος Χάρης. Κι αυτό μου δίνει την πολύτιμη ευκαιρία γραπτά και με μεγάλη, έστω, καθυστέρηση να καταθέσω τη σεπτή σχέση μου με τα πρόσωπα αυτά.
Σεπτή καθώς περιορίστηκε στο να νιώθω μια ευγνωμοσύνη μου, σιωπηλή και ανεκδήλωτη προς αυτούς. Ευγνωμοσύνη για το κινητήριο σθένος με το οποίο με όπλισε το βλέμμα τους, όπως έπεσε συναινετικό επάνω στην πρώτη-πρώτη και δειλή ποιητική μου προσπάθεια. Ένα βλέμμα που μου εμφύσησε ίσως την γενναιότητα να συνεχίσω.
Και για τη μεν Ελένη Ουράνη είμαι κάπως ήσυχη, ότι δεν είναι απόλυτη η παράλειψή μου απέναντι σε όσα της οφείλω. Κάθε μέρα σχεδόν που βρίσκομαι στο "Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη", αφότου ανέλαβα την προεδρία του, έχω την ευκαιρία να διαπιστώνω την απρόσκοπτη εκτέλεση των σκοπών του, όπως τους οραματίσθηκε η δημιουργός του, και τη χρηστή διαχείρισή του, γενικά, χάρη στην οποία συντηρείται η σχετική, από κάθε άποψη, ευρωστία του "Ιδρύματος" αυτού, η οποία οφείλεται κατά μεγάλο μέρος και στην καθοριστική συμμετοχή και την ουσιαστική βοήθεια του κ. Ευάγγελου Λεοντόπουλου.
Κάθε μέρα λοιπόν στο πορτραίτο της Ελένης Ουράνη, που κοσμεί το χώρο, καταθέτω, αντί άνθους, τη συγκίνησή μου ως αντίτιμο όσων της οφείλω.
Απομένει να μοιάζω αγνώμων προς τον Πέτρο Χάρη, αφού ποτέ ούτε στον ίδιον ούτε σε πορτραίτο του κατέθεσα ευχαριστίες. Κι όμως δεν έχω παραπετάξει στα λησμονημένα, την ευτυχισμένη ταραχή που μου χάρισε μια, επίσης ανέλπιστη, δική του κριτική σε εφημερίδα, μόλις είχα ξεμυτίσει στην ποίηση. Το αταξίδευτο όνομά μου πώς μου φάνταξε τότε ότι έπλεε μέσα σ' αυτό το μικρό κείμενό του σαν φωταγωγημένο καράβι προς το... σκοτεινό μέλλον. Θάμουνα δε θάμουνα εικοσιτεσσάρων ετών, τι πιο ανάλογη αντίδραση να περιμένει κανείς... (Από την έκδοση)