ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΕΝΟΣ ΤΑΜΠΟΥ

Η συγγραφέας με την μαρτυρία της στο βιβλίο αυτό επιχειρεί, με αφετηρία τα προσωπικά της βιώματα, να μιλήσει ανοιχτά και αληθινά για ένα ταμπού, αυτό της ψυχικής νόσου, για το οποίο από παλιά αλλά και στις μέρες μας οι άνθρωποι που πάσχουν ή οι οικείοι τους σωπαίνουν, φοβούμενοι τον κοινωνικό στιγματισμό που καραδοκεί και απειλεί... με απομόνωση στην καλύτερη περίπτωση. Τολμά να χαρακτηρίσει τους νοσούντες "ευλογημένους", αφού δέχονται να σηκώσουν το δυσβάσταχτο φορτίο του άγχους, της φοβίας, της κατάθλιψης, της παραίσθησης, ενώ δε διστάζει να μοιραστεί με τους αναγνώστες προσωπικά της "εργαλεία" με τα οποία πάταξε τη μανιοκατάθλιψη, την ενοχή, το φόβο, με αποτέλεσμα να είναι εδώ και πολλά χρόνια ελεύθερη από κάθε εφιάλτη. Απευθυνόμενη όχι μόνο στους ασθενείς αλλά και στους θεραπευτές τους, επισημαίνει στους τελευταίους την αναγκαιότητα της αγάπης και της συμπόνιας που πρέπει να δείξουν και που είναι η πανάκεια όλων των νοσημάτων.