ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ. ΠΟΙΟΣ ΗΤΟΝ Ο ΦΟΝΕΥΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ

«Ε! Τι να γίνη! Κι εγώ το ήθελα το καλλίτερο, μα η αμαρτία μου βλέπεις, δεν εσώθηκεν ακόμη. Και το έκαμεν ο Θεός τέτοιο, δια να δοκιμάσει την υπομονήν μου, και να με σχωρέση. Ευχαριστώ σε, κύριε! - Κάτι θα έχης στην καρδιά, μητέρα, είπον τότε μετά δειλίας - Ναι! Είπεν εκείνη αποφασιστικώς. Έχω κάτι εδώ μέσα βαρύ, πολύ βαρύ παιδί μου». (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)