ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το σημερινό κυβερνητικό σχήμα στην Ελλάδα υποτίθεται πως ανήκει στον χώρο όσων πιστεύουν στην οικονομία της αγοράς, στην ελεύθερη επιχειρηματική δράση και στην κοινωνία των ανοιχτών οριζόντων και των αδέσμευτων προσωπικών επιλογών. Και εντούτοις, η συμπεριφορά του απηχεί ξεπερασμένα κρατικοδίαιτα σχήματα του παρελθόντος συνάμα με την εγκατάλειψη της υπεράσπισης των όποιων δικών του αρχών και αξιών. Δεν μάχεται για την εμπέδωση της δικής του πολιτικής φιλοσοφίας πάνω στην ελληνική κοινωνία. Μάλλον προτιμά να διαχειρίζεται -δίχως πρωτοβουλίες μάλιστα και ανατρεπτικές κινήσεις- τις αρχές που έχουν επιβάλει οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Στο όνομα, είναι μία πολιτική κίνηση του κεντροδεξιού χώρου. Στην πράξη, δεν είναι παρά ένα μωσαϊκό άνευρων πεποιθήσεων και μιας συρροής φόβων για τις πιθανές αντιδράσεις όσων θα κινδυνέψουν να χάσουν τη βόλεψή τους από την όποια πρωτοβουλία αλλαγής των κακώς εχόντων της κοινωνίας. Η κυβέρνηση δεν παίρνει αποφάσεις. Κι αφήνει τη διακυβέρνηση της χώρας στα χέρια της δημόσιας γραφειοκρατίας. Που όμως δεν έχει τα φόντα και τις προϋποθέσεις για θαρραλέες κινήσεις και μεταρρυθμιστικές αποφάσεις. Ένας ιδιότυπος παθητικός νεο-κρατισμός κυριαρχεί στον τόπο. Ο λήθαργος που εντέλει απλώνεται παντού σαν θανάσιμη ασθένεια, δεν απειλεί μονάχα την κυβέρνηση. Υπονομεύει αυτά τα ίδια τα σωθικά της Ελληνικής κοινωνίας. Χρειάζεται, λοιπόν, κάποιοι να υψώσουν τη φωνή τους. Για να πέσουν τα τείχη. Προς όφελος της ελευθερίας. Ώστε να υπάρξει αισιοδοξία και να ανατείλει η ελπίδα. Για το μέλλον...