ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ/ ΚΑΡΤΟΥΝ

-...Υπήρξα πολύ μεγάλος ηθοποιός. Τώρα όμως κοντεύω να καταντήσω άνεργος. Ο κόσμος με λάτρευε. Όπου και αν έπαιζα, τα θέατρα γεμίζανε. Η φωνή μου έκλεινε μέσα της όλο το παράπονο της οικουμένης! Τώρα όμως όλα αυτά δεν έχουν πια κανένα νόημα.
Όταν έβγαινα στη σκηνή, ξεχνούσα καθετί που με αφορούσε. Δάνειζα την ύπαρξή μου σε όλα τα φαντάσματα των βασανισμένων ανθρώπων, να βρουν σώμα, να βρουν λαλιά, να αποκτήσουν βάρος... για να φανερώσουν σε μας τους ζωντανούς, τους καημούς και τους πόθους τους. Τους δάνειζα την κίνησή μου, το αίμα, τον ιδρώτα και το γέλιο μου. Γινόμουν ένα όργανο μουσικό στα ματωμένα χέρια τους.
Πάντα έβρισκα τρόπους να δείχνω στους ανθρώπους ποιος ήταν ο μέγας φταίχτης!
Ποιος ήταν αυτός που τους έκλεβε το αγαθό της ζωής και τους χάριζε τον πρόωρο θάνατο!
Δεν κολάκευα τα αυτιά τους με ευχάριστα και εύκολα λόγια.
Η αλήθεια ήταν πάντα ο Θεός μου!
Δεν έχω πια μέλλον, γι' αυτό είμαι ελεύθερος να κάνω το κέφι μου.
Αλίμονο, τους νεοτέρους!