ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ

Σύρθηκα με δυσκολία να δω την πρόβα του "Λεονάρντο". Όμως τιμώ τον Γιώργο βαθιά. Δεν νοείται να μην είμαι κοντά σε κάθε του δημιουργία. Είναι μια πράξη ελευθερίας κι αγάπης. Κάθε έργο του, μια σελίδα που τη γυρίζω με περιέργεια και, όταν τελειώνει, νιώθω έκπληκτη, όλο και πιο περήφανη. Κάθε του σελίδα πιο πυκνογραμμένη από την προηγούμενη. Η πορεία του στο θέατρο αποτυπωμένη σε σελίδες που τις γυρίζω μία μία. Με κάνουν και σκέφτομαι τις ελάχιστες αντιρρήσεις που είχα όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ. Δεν ωφελεί να τις εκφράζω γιατί έχει χαράξει τον δικό του δρόμο και σπάνια παρεκκλίνει. Πολλές φορές σοκάρομαι, πολλές φορές νομίζω πως αυτό που θα δω δεν θα μου αρέσει. Όμως πάντα δικαιώνεται ο Γιώργος, κι εγώ είμαι υποχρεωμένη να σκέπτομαι ξανά και ξανά τη φράση του Βολταίρου: "Διαφωνώ με αυτά που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες".

Ίσως να μη γνωρίσουμε ποτέ τα βαθύτερα αίτια που ο Γιώργος Λιβανός είναι και ήταν πάντα τόσο τολμηρός. Όμως την τόλμη του ξέρει να την υποστηρίζει με τέτοιο τρόπο, που η δική μας ατολμία (ή μερικών από μας) να φαντάζει απαίδευτη ή βασισμένη σε στερεότυπα που έχουν πια χαθεί. [...]