ΟΙ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ. ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΧΩΡΑ

"Ήταν σίγουρα η επιβλητικότητα του κτιρίου που έκανε τον Στέφανο Καρυπίδη να νιώθει αυτό το περίεργο δέος κάθε φορά που έμπαινε στο κεντρικό κατάστημα της Τράπεζας. Η ψηλή οροφή της αίθουσας συναλλαγών, στηριγμένη σε κολόνες αρχαιοελληνικού τύπου με εκείνη τη γνωστή τάση κωνικότητας, να στενεύουν προς τα πάνω, έτσι που να δίνουν την αίσθηση της προοπτικής, με τα κιονόκρανα φορτωμένα με περίπλοκες διακοσμήσεις, γέμιζε τον πνεύμονά του με μια ανάσα μεγαλείου· τον έκανε όμως να αισθάνεται και τόσο ασήμαντος μέσα σε αυτόν τον χώρο. Τα ακριβά μάρμαρα, που σε κάθε άγγιγμα προκαλούσαν ρίγος, οι αρμοί από ορείχαλκο στις πλάκες του δαπέδου και στις σκάλες, το βαρύ μασίφ ξύλο καρυδιάς, τα φωτιστικά, οι πολυέλαιοι, οι ακριβοί πίνακες, τα πλατύσκαλα, από όπου θα περίμενε κανείς να δει από στιγμή σε στιγμή να κατεβαίνουν πρίγκιπες διάδοχοι με τις συζύγους τους, το αστραφτερό δάπεδο που καλούσε για βασιλικές καντρίλιες, επέβαλλαν έναν σεβασμό, που έμοιαζε λατρευτικός, θρησκευτικός".


Δυο νουβέλες με κοινό θέμα τη σημερινή εποχή. Σκηνές τραγελαφικές των ημερών της κρίσης -ή και πιο πριν- με άφθονο παραλογισμό, με τη μηχανή του χρόνου απορρυθμισμένη, που άλλοτε προχωράει αργά, σαν να βαλτώνει στο τέλμα της αναμονής, και άλλοτε τρέχει με εφιαλτική ταχύτητα, με τα γεγονότα να στροβιλίζονται τρελά και τους ανθρώπους να ζαλίζονται και να συγχέουν το όνειρο με τη ζωή.