ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΑΣΠΡΟΠΑΠΟΥΤΣΙΤΣΑΣ

Ήταν ένα παγερό χειμωνιάτικο βράδυ. Ο αέρας τύλιγε μ' έναν περίεργο φόβο τα δέντρα και τα έκανε να φωνάζουν. Τα πουλιά, τρομαγμένα, κούρνιαζαν στις φωλιές τους, κοιτούσαν κάτω τις καμινάδες των σπιτιών που έβγαζαν καπνούς και φλυαρούσαν για να περάσει η νύχτα. Ο κυρ Γκιόνης, μάλιστα, έβαζε στοιχήματα με την κυρία Νυχτερίδα για το αν τα σύννεφα του σκοτεινού ουρανού θα μεταμορφώνονταν το ξημέρωμα σε μια γυάλινη κρούστα πάγου πάνω στη λίμνη.
Η γιαγιά Κοκκινοσκουφίτσα ήταν καθισμένη στη μεγάλη ξύλινη πολυθρόνα της. Έλυσε το κόκκινο σκουφάκι της και, όπως συνήθιζε κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, ετοιμάστηκε να πει ένα παραμυθάκι στην εγγονούλα της.
- Θέλω να μου πεις το παραμύθι σου, γιαγιά, την Κοκκινοσκουφίτσα, είπε η εγγονή της Κοκκινοσκουφίτσας, που την έλεγαν Ασπροπαπουτσίτσα.
- Μα καλά, Ασπροπαπουτσίτσα μου, είπε η γιαγιά Κοκκινοσκουφίτσα, κάθε βράδυ το ίδιο θα λέμε;
- Ναι, γιαγιά μου, αλλά είναι τόσο πολύ μεγάλο παραμύθι, που πάντα κοιμάμαι πριν τελειώσεις κι έτσι ποτέ δεν καταφέρνω ν' ακούσω τι έγινε στο τέλος, παραπονέθηκε η Ασπροπαπουτσίτσα.