Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΡΔΕΛΑ

H μάνα βλέπει το αίμα να τρέχει και φαντάζεται ότι τους ακολουθεί το αίμα του άντρα της. Το μυαλό δίνει μια, πηδάει και χάνεται στα ανταριασμένα νερά του λιμανιού. Το σώμα γονατισμένο στο πλακόστρωτο, τα πόδια βουτηγμένα στο αίμα... ακούει κλάμα μωρού, ψαχουλεύει ένα γύρω, ααα! αυτή τη γυναίκα κάπου την ξέρω, είναι η γυναίκα του Αβράμογλου, τί καλός γιατρός; Αλήθεια τι γυρεύει εδώ ξαπλωμένη στην παραλία χωρίς το κεφάλι της; Μα τι μανία και τούτη, τώρα τελευταία, όλα τα σώματα να αποχωρίζονται από τα κεφάλια τους;

29 Αυγούστου '22 Βραδιάζει... σε μια παλιόβαρκα γεμάτη ανθρώπινα ερείπια, σαν τα ερείπια της πόλης που γεννήθηκε, αγάπησε και τώρα εγκαταλείπει με ένα ξένο μωρό στην αγκαλιά. Μπροστά η ξύλινη σκάλα του αμερικάνικου αντιτορπιλικού, πίσω φλόγες και στάχτες, μπροστά το άγνωστο μέλλον, πίσω το γλυκό παρελθόν, στα αυτιά οι τελευταίες λέξεις της μάνας, καλύτερα που σάλεψε, δεν αντέχεται τόσος πόνος. Ο αέρας μυρίζει καμένες ζωές και όνειρα. Οι παλιοί νεκροί σηκώθηκαν και φεύγουν απ' τα μνήματα, φεύγουν να γλυτώσουν απ' τους βανδάλους. Καλά ήταν τόσα χρόνια στην ησυχία τους. Και να τώρα που τρέχουν να μπερδευτούν με τους ζωντανούς και τους σκοτωμένους της προκυμαίας, να γενούν ένα κουβάρι όλοι μαζί και να πλέξουν το σάβανο της χαμένης πατρίδας με στάχτες, φλόγες και ολοφυρμούς.

Μια ματιά μονάχα πίσω... αντίο μάνα Ιωνία.