ΜΟΥΣΙΚΗ. ΤΟΜΟΣ Α΄

Στην Αρχή είν’ ο Παλμός κι ο Παλμός είν’ η Ύλη κι η Ύλη είν’ κι ο Ήχος κι ο Ήχος είν’ η Μουσική. Από τον Παλμό ως τον Ήχο η απόσταση είναι σχεδόν μηδενική. Από τον Ήχο ως την Μουσική η απόσταση είναι απέραντη, δύσβατη, σχεδόν Μεταφυσική.

Η μουσική είναι ο ήχος και ο μη ήχος. Αν ο ήχος είναι το Κάτι και ο μη ήχος το Τίποτα τότε ίσως το Κάτι του ήχου είναι αυτό που ακούμε και το Τίποτα αυτό που νομίζουμε ότι δεν ακούμε. Οι αποστάσεις και οι ποσότητες του Κάτι και του Τίποτα του ήχου ίσως είναι η μουσική. Οι αποστάσεις και οι ποσότητες του Κάτι και του Τίποτα του ήχου που ωφελούν την Υγεία, δηλαδή η Αισθητική, νομίζω είναι η Κλασσική Μουσική, όχι με την έννοια της τεχνοτροπίας και της περιόδου, αλλά με την σκέψη της διαχρονικότητας αυτής. Η Τέχνη δηλαδή που δεν δημιουργείται από Κοινωνικό αλλά από Βιολογικό κίνητρο. Αν την κοινωνική τέχνη την ονομάσουμε μόδα που συντελείται σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο τότε ίσως την βιολογική τέχνη την ονομάζουμε κλασσική, που μπορεί να υπάρχει πάντα και παντού. Ορίζω στην σκέψη μου την Μουσική ως την τέχνη των τεχνών.

Το μόνο ίσως που μπορεί να προσφέρει ο άνθρωπος στους πολιτισμούς του σύμπαντος. Ενδέχεται ακόμα και η μεγάλη εικαστική τέχνη να είναι αυτή που ενώ νομίζεις ότι την βλέπεις στην πραγματικότητα την ακούς. Αν είμαστε ο ήχος μας τότε χάριν της υγείας ίσως πρέπει να γινόμαστε όλο και περισσότερο η μουσική μας. Η απόλυτη ίσως ανθρώπινη κατασκευαστική δομή βασίζεται στο ανθρώπινο μέγεθος, δονείται και τείνει προς την Υγεία, δηλαδή την Ηθική, δηλαδή την Αισθητική, με βασικά δε συστατικά για την επίτευξη αυτού, την ισορροπία και την κανονικότητα, δηλαδή την Αρμονία. Αν ένας αρμός ενός πλοίου είναι ανάρμοστος, τότε αυτό χάνει την ισορροπία του, βυθίζεται και οι άνθρωποι πνίγονται, ενώ αν οι αρμοί αρμόζανε αρμονικά θα αρμένιζε προς τον προορισμό του και ίσως ένας από αυτούς τους ζωντανούς πια ναυτιλομένους, να κατασκεύαζε ένα καινούριο πλοίο.