ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Ο ΜΑΗΣ

Αχ, θέλω να γράψω ένα ποίημα,
ποίημα, ναι, αληθινό
για τον μεγάλο μήνα Μάη
μα δεν μου βγαίνει
(μήπως στέρεψε η έμπνευσή μου;)
δεν μου βγαίνει με τίποτα
γι' αυτό κι εγώ
μην έχοντας άλλο προνόμιο
πάρεξ μονάχα το μυαλό μου
σκύβω και λέω ταπεινά:
· Θεέ μου, Σ' ευχαριστώ που ζω σχεδόν καλά
για έναν ακόμα
λουλουδιασμένο Μάη
(πάει, δεν πάει πια η φορτική ζωή μου μα)
το βάρος του σταυρού μου εγώ
σηκώνω με χαρά
κι έτσι
ενάρετα βαδίζοντας εδώ κι εκεί
χαίρομαι που ο Μάης
δεν έβρεξε πολύ, δεν χιόνισε
(αυτά τα κάνει ο χειμώνας)
χαίρομαι που οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου
απολαμβάνουνε την άνοιξη,
τον Μάη, άντρα δυνατό και όμορφο.
Και οι άλλοι; Οι φτωχοί, οι άρρωστοι;
Τι κάνουνε οι άλλοι; Πώς τα περνάνε;
Ένας από αυτούς τους τελευταίους, αχ ναι,
κι εγώ, ο καημένος.
Κύριε Ιησού, ελέησόν μας.