Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Τελείωσε εκεί το δημοτικό και μετέβη στη Νάξο, όπου ξεκίνησε την Γαλλική Εμπορική Σχολή του Τίμιου Σταυρού. Εκεί έμαθε Γαλλικά και Ιταλικά και ήρθε σε επαφή με την λογοτεχνία. Το 1902 μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή. Ξεκίνησε να γράφει, κυρίως θεατρικά έργα αλλά και μυθιστορήματα και νουβέλες, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε με διάφορα ψευδώνυμα σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής. Το 1907 μετέβη για μεταπτυχιακό στο Παρίσι, από όπου επέστρεψε δύο χρόνια αργότερα, για να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ήταν διορισμένος στο γραφείο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Το 1919 διορίστηκε ως Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Περιθάλψεως, θέση που κράτησε ένα χρόνο, καθώς ο Βενιζέλος έχασε στις εκλογές. Συνέχισε να εργάζεται ως ανταποκριτής διαφόρων εφημερίδων και ταξίδεψε πάρα πολύ, κομίζοντας εμπειρίες, οι οποίες περιγράφονται και στα έργα του. Το σύνολο των γραπτών του είναι αρκετά εκτενές, περιλαμβάνοντας εκτός από μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, ποιήματα, μεταφράσεις, λεξικά, κινηματογραφικά σενάρια αλλά και παιδικά βιβλία. Ήταν 9 φορές προτεινόμενος για Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, χωρίς δυστυχώς να το κερδίσει. Το 1947 προσελήφθη από την UNESCO για την προώθηση λογοτεχνικών έργων ως γέφυρα μεταξύ πολιτισμών, θέση που άφησε ένα χρόνο αργότερα, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή.  Το 1953, λόγω μιας μολύνσεως, έχασε την όραση στο δεξί του μάτι. Το 1954 κορυφώθηκαν οι προστριβές που είχε για πολλά χρόνια με την εκκλησία για το έργο του, αλλά τελικά δεν αφορίστηκε. Το 1957, μετά την βράβευσή του με το Παγκόσμιο Βραβείο Ειρήνης για το σύνολο του έργου του, επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Κίνα. Δυστυχώς επέστρεψε από το ταξίδι του με επιβαρυμένη την υγεία του, έχοντας πάθει λευχαιμία. Απεβίωσε στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου νοσηλευόταν, στις 26 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς. 
Όπως προαναφέραμε, το έργο του Καζαντζάκη είναι αρκετά εκτενές, αφού ασχολήθηκε σχεδόν με κάθε είδος λόγου. Περισσότερο γνωστά από τα βιβλία του είναι τα: Συμπόσιον (1922),  Τόντα-Ράμπα (1929), Ασκητική, Salvatores Dei (1944), Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (1946), Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται (1948), Ο Καπετάν Μιχάλης (1950), Ο Τελευταίος Πειρασμός (1951), Ο Φτωχούλης του Θεού (1953), Οι Αδερφοφάδες (1955), Αναφορά στον Γκρέκο (1957), καθώς και η σειρά Ταξιδεύοντας με τις εμπειρίες από τα ταξίδια του.